De hersenen blijven pijnigen. Gewoon door ze zo intensief mogelijk te oefenen. Nieuwe kennis verwerven, oude kenis opdiepen uit de kennisschuur die bijna 80 jaar gevuld is met zaken die zinvol, nuttig en bruikbaar waren. Wat hier niet toe behoorde is denk weggesijpeld in een moeras van vergetelheid. Waarom kan ik het rijtje derde naamval voorzetsels in de Duitse taal nog feilloos opdreunen na 65 jaar? Vond ik talen leuk (ja), vond ik Duits toen leuk (ja), had ik een goed geheugen (kennelijk), vond ik de leraar leuk (ja). Meneer de Vries zag een jongetje dat zich niet op zijn gemak voelde op de school waar hij zat. Hij stimuleerde mij! Ik weet dus niet wat bij mij aan kennis teniet gegaan is na 27 jaar school en studie. Dat er nieuwe kennis en vaardigheden bij gekomen zijn is ook een feit. Ik beweeg me met gemak in de digitale wereld zowel soft- als hardwarematig. Het houdt me cognitief lenig en bij de tijd. De berichten die volgen zijn invallen van mijzelf, gedachten naar aanleing van publicaties. Toevallig. Associatief of zoals een vriendin zegt: je springt van de hak op de tak, ik weet nooit waar je zit.
Invallen waarbij gebeurtenissen in het heden geplaatst worden in mijn referentiekader. Ondertussen pogend helder te krijgen hoe ik mij verhoud tot alles wat zich vandaag voordoet! De taal- en stijlpurist zal zijn hart vasthouden. Voor verbetering op dit gebied houd ik me aanbevolen!